Contounos que o mosteiro era beneditino e que os monxes viven dentro e saen moi pouco. O estilo da fachada é fundamentalmente barroco. Ten columnas pareadas e simétricas e un óculo xusto encima de San Bieito (figura situada enriba, no medio da fachada). O fundador foi San Martiño de Dumio.
O irmán Lorenzo, que así se chamaba a persoa que nos fixo de guía, explicounos por que partes estaba formado o edificio. Falounos dos dous claustros de estilo neoclásico, un deles cun perímetro de máis de 200 metros, é dos máis grandes de España. Ese claustro ten a figura do padre Feixoo no seu centro e o outro, de menor tamaño, ten unha fonte chamada Fonte das Nereidas, esculpida por un monxe que viviu no mosteiro e de temática profana porque nesa época estaba de moda ese tipo de motivos nas esculturas. De feito, a fonte ten catro nereidas co peito descuberto, o cal resulta estraño nun mosteiro.
Noutra parte do edificio, vimos unha estancia reformada hai pouco, a botica, que se utilizaba para gardar as menciñas, como unha farmacia.
No primeiro andar do mosteiro había un montón de pinturas nas paredes, todas feitas nos anos sesenta menos unhas que son do cincuenta e dous. Todas representaban pasaxes da vida de San Bieito. Logo, entramos na sancristía, unha sala na que había unha mesa barroca. A parte de abaixo era de madeira e a de arriba de mármore e había unha figura de San Miguel enriba. Detrás hai un relicario con ósos, en horizontal (o fémur de San Bieito).
Ao saír da sancristía, dirixímonos á igrexa do mosteiro. Ten un retablo no que aparece San Xillao, centrado, e á esquerda a súa muller. En fronte, no fondo da igrexa, na parte de arriba, está o órgano, un dos máis importantes de Galicia.
Contounos tamén cousas sobre San Bieito, que vivía cun corvo que lle traía comida e que morreu no ano 547.
As profesoras que nos acompañaron nesta viaxe dixéronnos que o lema dos beneditinos era: “ora et labora”, e tamén que tiñan horarios fixos para orar como ás seis da mañá e ás doce do mediodía.
Cando acabamos no mosteiro fomos á capela do Ciprés. Alí puidemos ver un ciprés xusto ao lado dunha capela, que era o lugar onde estaban os monxes antes de se crear o mosteiro. Tanto o ciprés como a capela teñen ao redor de 1000 anos. A capela é de influencia mozárabe; así se chamaban os cristiáns que vivían en territorio musulmán. En canto ao ciprés, contáronnos que é unha das árbores máis notables de España.
Despois fomos comer, ata as 14:45 horas, a un restaurante que había alí cerca. Cando nos reunimos todos, fomos camiño do Cebreiro. Debeunos levar sobre unha hora.
O primeiro que fixemos no Cebreiro foi ir ao albergue no que nos contaron a historia de por que no Camiño de Santiago hai frechas amarelas. É porque un cura chamado Elías Valiña foi marcando todo o camiño francés. Tamén nos contaron por que os peregrinos levaban cabazas e cunchas no seu pau e é porque nas cabazas levaban a auga e as cunchas usábanse como recipientes para coller auga das fontes.
Os albergues inicialmente eran hospitais para peregrinos. O párroco da igrexa de Santa María a Real do Cebreiro explicounos que hospital significaba lugar onde se practica a hospitalidade, porque alí cerca hai un sitio que recibe ese nome.
A igrexa é prerrománica. Pódese comprobar polas súas figuras inexpresivas e tamén pola época, xa que foi fundada no século IX. Dentro hai un grial que se di que del bebeu Xesús na Última Cea, unha pía bautismal bastante grande xusto á esquerda segundo entras e, á dereita, uns andeis con biblias en diferentes idiomas, incluso en braille e en cherokee. A pía é así de grande porque se bautizaba por inmersión. Unha cousa que me chamou moita a atención é que o cáliz que aparece na bandeira de Galicia é o cáliz do Cebreiro.
Vimos que no Cebreiro a edificación tradicional era a palloza, unha vivenda que compartían persoas e animais. Son redondas e a súa cobertura é vexetal (palla) para que esvare a neve e para resgardarse do frío.
Cando rematamos a visita ao Cebreiro, percorremos un tramo do Camiño de Santiago, aproximadamente dun quilómetro. Chegamos á fronteira coa provincia de León e, polo tanto, coa comunidade autónoma de Castela-León. Ía moi bo día e a paisaxe era preciosa. Non atopamos moitos peregrinos porque cando vai tanta calor non é o mellor momento para andar longas distancias.
Despois, para terminar, fomos ata as Termas, que quedaba a unha hora máis ou menos de distancia. Estivemos alí unhos corenta minutos e ás 19:00h fómonos de volta ao instituto.
Podedes acceder ao álbum de imaxes AQUÍ.
Alba Fernández Quelle - 3º ESO A
Sem comentários:
Enviar um comentário