Obradoiro sobre autocontrol emocional - Crónica de Irina e Andrés

Esta mañá, Javier Rocha, coach, impartiu un obradoiro destinado ao control das emocións e a mellora das relacións interpersoais destinado ao alumnado de 3º de ESO. 

Se queres coñecer o seu perfil pica na súa web. 

Accede ás fotos no noso albúm.

XESTIÓN EMOCIONAL

O luns 30 de outubro visitounos Javier Rocha. El é adestrador persoal (tamén coñecido como “coach”), pero Javier non é un adestrador persoal referido ao exercicio físico: adícase a ensinar á xente a ser feliz e durante toda a charla demostrounos que el era feliz.

Primeiro, para romper o xeo, falounos sobre os elefantes e os cabalos; explicounos que os elefantes eran usados na guerra e, actualmente, no circo, pero que un elefante non vai para o circo dar un espectáculo por gusto. Dende que son crías, a estes elefantes, ou aos cabalos, adéstranos atados a unha árbore e, por moito que tiren, non teñen forza e non poden escapar; téñenos así tres ou catro meses e, cando os elefantes son desatados, aínda que os aten a unha cadeira, eles van crer que non poden fuxir porque teñen unha atadura mental que fai que pensen que non poden (cando, para eles, mover esa cadeira é tan fácil como mover a pata). E igual que os elefantes ou cabalos, as persoas tamén se poñen barreiras e din que non poden cando si poden, pero lévano intentando tanto tempo e fracasando seguido que a súa única frase é “NON PODO”. O que deben de facer esas persoas é queimar esa idea e empezar de novo: dicir “eu podo con todo, son forte, son lista” e, a partir de aí, ti serás unha persoa nova.

Despois de falarnos sobre isto, pediu un voluntario e Irina ofreceuse. O exercicio que había que facer consistía en empurralo, pero á súa vez el tiña que enraizarse co chan; é dicir, tiña que pensar que era capaz de que Irina non o movera pensando que tiña os pés enterrados no chan. Ao empuxalo, aínda que se tivese moita forza, era dificil movelo xa que el cría de verdade que estaba atado ao chan e que Irina non podía movelo; ao final conseguiu movelo pero con esforzo. A outra parte do exercicio consisitía en que el tiña que estar relaxado, sabendo que Irina o ía empurrar, pero como se non lle importara: el cargaba con todos os seus problemas e convertíase nun hipnotizado (durmido), mentres que, se loitaba para que non o moveran, era un aprendiz (esperto).

Mandounos formar parellas e facer este exercicio coa nosa parella. Despois de intentalo varias veces, volveu chamar a Irina e ensinounos como facer para que o “problema” (ou sexa Irina, que se cargaba enriba del) deixara de ser unha carga. Isto consistía en que nos cargaramos encima dese problema e nos desenvolvésemos de forma que o problema quedase atrás; volvimos intentalo coas nosas parellas e finalmente mandou que nos sentaramos.

No resto da charla ensinounos a non queixarnos por todo e que, se o facemos, colleramos unha pulseira que tivésemos sempre na man e que, cada vez que nos queixaramos, a cambiaramos de man; desa forma, o día que non a tivésemos que cambiar de man seriamos felices. Entón, regalounos  unhas gomas para poder cambialas de man ao queixarnos.

Foron dúas horas de charla na que puidemos participar activamente e aprender a maneira de enfrontarnos  aos problemas e superalos.

IRINA GALDO e ANDRÉS PARDO
3º ESO