O 7 de abril visitounos no IES Perdouro e realizamos a seguinte entrevista.
Ádila: Ti xa querías ser escritora desde pequena?
- Sempre quixen ser escritora, desde pequena.
Daniel Varela: Con cantos años escribiches a túa primeira historia que recordes?
- A miña primeira historia escribina cando tiña 13 anos e menos mal que non a publiquei porque me dá moita vergonza.
Daniel Varela: Houbo algunha persoa na que te fixaras ou que te apoiara desde o principio para ser escritora?
- Eu penso que a persoa que me apoiou desde o comezo foi miña nai, que me tivo que levar a todos os eventos cando eu era menor de idade.
Ádila: Como cres que foi evolucionando a túa maneira de escribir?
- Fun aprendendo pola miña conta lendo moito e corrixindo os meus propios erros.
Pablo: Vimos que publicabas máis dun libro por ano. Cantas horas dedicas a escribir?
- Escribo menos do que me gustaría, xa que non teño moito tempo. Dedícolle unhas 6 horas ao día.
Gerson: Cantos premios gañaches en total?
- Nunca os contei porque non me gusta falar moito diso. Dáme un pouco de vergoña, pero podes buscalo no wikipedia que alí chos pon todos.
Daniel Varela: Canto podes gañar cando publicas un libro?
- Eu gaño pouco mais de 70 céntimos por cada libro vendido. Os que máis gañan co libro son os das editoriais e os da empresa de distribución.
Daniel Pernas: Escribiches algunha vez poesía?
- Si, Xardín de inverno. Proximamente publicarei outro libro de poemas.
Daniel Pernas: Habería algunha profesión que che gustaría desempeñar á parte de ser escritora?
- Gustaríame facer audiovisuais ou algún podcast. Antes traballaba na avogacía, pero deixeino porque non me gustaba.
Sofía: Cal dos teus é o teu libro favorito?
- Escarlatina, a cociñeira defunta.
Daniel Pernas: Cal é o teu libro favorito sen ser dos teus?
- Poderían ser Drácula e Cartas de Inverno.
Lidiana: Cal foi o libro que máis che custou escribir?
- O libro que máis me custou escribir foi Un animal chamado néboa. Tiven que facer moito traballo de investigación e foi moi duro ver todas as atrocidades que se fixeron por culpa do nazismo.
Lidiana: En que autoras ou autores te inspiraches para escribir?
- Inspireime en autores que escriben historias infantís.
Lidiana: Ti escribes o que che gusta ou o que demandan os lectores?
-Eu escribo o que me gusta.
Maira: Por que che gustan os cemiterios ?
- Porque a miña avoa me levaba cando tiña entre 3 e 6 anos poñer flores. Eu ía vendo todas as lápidas que por alí había. Agora cada vez que vou a un sitio, gústame visitar os cemiterios.
Andresa: Escoitas música mentres escribes? Que tipo de música?
- Si, gústame moito a música de Ólafur Arnalds, “Particles ft. Nanna Bryndís Hilmarsdóttir”, por exemplo. É un músico islandés, pero cando vou no coche escoito outro tipo de música. É que a de Ólafur Arnalds reláxame.
David: En que te inspiraches para escribir O corazón de Xúpiter?
- En que un rapaz lle falaba por Facebook a unha rapaza e intentaba chantaxeala con fotos dela desnuda. Facíalle ciberbullying.
Elian: Coñeciches a alguén a que lle pasara o mesmo ca a Isla?
- Coñecín o caso desa rapaza. Tiña 15 anos; chamábase Amanda Todd. Uns días despois de escribir o libro, vin ese caso, que era parecido ao do libro O corazón de Xúpiter. Un home ameazaba a unha rapaza con subir as súas fotos núa e ela acabou suicidándose.
Enol: Tiñas algunha intención ou finalidade á hora de escribir ese libro?
- Para alertar as rapazas e rapaces do que pode pasar cando quedas cun descoñecido.
Álex: Por que escribes libros cun final tan tráxico?
- Escribo tamén libros sen finais tráxicos pero os que máis vos atraen coa vosa idade son libros dese tipo.
Leydi: Pensaches algunha vez en facer unha segunda parte de Unha estrela no vento?
- Non, pero vou publicar en breve unha novela xuvenil parecida a Unha estrela no vento e O corazón de Xúpiter. Espero que vos guste moito.
Ledicia Costas foi moi agradable con todo o alumnado que puido conversar con ela. É unha persoa moi próxima e moi amable. Interesouse moito polos nosos gustos e encantoulle ver na biblioteca exemplares de todos os seus libros en galego. Xa coñecía o noso instituto porque fora entrevistada hai anos polo equipo de Proxecto Neo, programa radiofónico realizado por compañeiras e compañeiros do IES Perdouro.
Podedes ver as imaxes da súa visita AQUÍ.
Alumnado de 2º PMAR e 4º ESO B2
.png)
