Como foron capaces de salvarnos dun virus mortal, o alumnado de 3º ESO recibíu un pequeno premio: un cubo de rúbik que, ao noso parecer, representa a paciencia, o exenio, o razoamento e a lóxica que temos que ter na vida.
Logo de facer moitas probas e retos por todo o intituto, os equipos conseguiron xuntar todas as pistas, chaves, caixas, obxectos e coordenadas que souberon resolver para atopar o críptex. Mais aínda tiñan que atopar a palabra clave que serviría para abrir o críptex onde estaba agochado o antídoto.
O complexo críptex de 5 letras foi fabricado integramente no departamento de Mecanizado.
Aprender en equipo e ser capaces de aprender xogando, gústanos moito.
O alumnado de 3º de ESO será o que teña
que resolver uns cantos enigmas. Para iso temos preparados uns retos científicos en varios lugares co centro para intentar salvar o planeta dunha pandemia inminente.
Deixámosvos unha pista: Dimitri
Esta mañá tivo lugar no patio do instituto o noso acto conmemorativo do día contra a violencia de xénero.
Abriuse o acto cunha baile performance do alumnado de 3º de ESO sobre unha canción de Guadi Galego: Matriarca.
Laura e Serxio conduciron o acto e deron paso ás lecturas de relatos escritos polos seus compañeiros de 1º de Bach: Katy, Álvaro, Cecilia, Andrés, Laura, Egoitze Serxio.
E finalmente un grupo de alumnos despidiu o acto cantando Aleuia.
Para terminar posamos para unha foto coa nosa pancarta : Perdouro Respecta.
Agradecemos o dpto de Electrónica por encargarse da
megafonía.
Hoxe é 25 de novembro, Día interncional contra a violencia de xénero, e invadimos o hall de entrada do centro cunha exposición de fondos recomendados en torno á temática do 25.
Acto conmemorativo no día contra a violencia de xénero no IES Perdouro.
Sumámonos á compaña de sensibilización En Negro Contra as Violencias.
Será ás 11h no recreo. Abrirase o acto coa lectura duns textos
redactados por un grupo de alumnos/as. A continuación alumnos/as de 3º
ESO cantarán unha peza. Para clausurar o acto faremos unha foto de grupo
coa máxima participación da comunidade educativa do centro. As cores
negra e violeta serán a protagonista.
Temos programado na biblioteca do centro un obradoiro de regueifa a
cargo de Lupe Blanco para o vindeiro venres, día 29. Está destinado ao
alumnado de 1º de ESO. Haberá dous pases onde o alumnado poderá darlle a
fondo á improvización.
Se queredes saber máis sobre Lupe Blanco de Bergantiños aquí vos deixamos unhas referencias:
A mediados de setembro os alumnos de cuarto de ESO recibimos a petición de organizar a decoración do instituto para Samaín. A nosa resposta foi positiva mais sabiamos que tiñamos a posibilidade de facer algo máis especial aínda, unha actividade para que todo o alumnado puidese participar de forma interactiva. Rapidamente surxiu a idea de crear un percorrido ao máis puro estilo das casas encantadas, e puxémonos mans á obra para telo listo para este pasado mércores trinta de outubro.
O primeiro sería buscar un fío argumental, algo que unise as diferentes estancias entre si, e, aproveitando este tema tan de actualidade nas películas de medo, escollemos o do espiritismo e os seus “perigos”. Para isto ideamos tres seccións distintas, unha sala para contactar cos mortos, outra para traelos con nós e a última para que os espíritos fuxiran libres a atormentar aos mortais. A protagonista desta historia sería Amanda, unha rapaza que sufría unha vida chea de problemas e desilusións, o que a leva a suicidarse. O número de salas e o seu tamaño viña dado polo tamaño da aula, neste caso a de Música, pola que tivemos que barallar horarios de forma que interrompese o mínimo posible o ritmo de clases.
Para a primeira sala necesitabamos unha táboa de “ouija” que se fixo grazas á axuda dos alumnos que tamén asistían a Tecnoloxía; para a segunda, un ambiente de ritual cunha estrela “satánica” e un dos esqueletos de Bioloxía e, para a última, diversos actores para asustar as persoas que pasasen. Obviamente, tamén mercamos teas para separar os diferentes corredores do túnel. Sen a axuda dalgúns alumnos e departamentos (como o de Electrónica para iluminación, o de Música para o son e os grupos de FP de Imaxe Persoal para a maquillaxe dos actores) isto non sería posible.
O día da actuación todo o mundo se movía a gran velocidade, facendo malabarismos con maquillaxe, exames, ensaios e montaxe. Porén, conseguimos que todos os cursos da ESO (e algún que outro valente profesor) puidesen gozar da actividade, e todo aconteceu sen maiores incidentes. Aínda que non todo transcorreu como esperabamos, soubemos traballar baixo presión e solucionalo o máis rápido posible.
Ademais, xurdiu a idea de manter o percorrido ata pola noite, de 17:00 a 19:30, cobrando como entrada un prezo de dous euros por persoa, co obxectivo de destinalo a financiar a viaxe de fin de curso de 4º, decisión que foi ben acollida polos visitantes que ata alí se aproximaron.
En conclusión, o balance final poderiamos dicir que foi positivo, xa que aprendemos valores como traballar en equipo para acadar un obxectivo común, funcionar baixo presión, manexar o “papeleo burocrático” necesario para realizar este tipo de actividades e o valor do traballo duro. Na miña opinión, é importante potenciar este tipo de actividades multidisciplinares que enriquecen os nosos coñecementos fóra do ámbito estritamente estudantil.
VISITA CONXUNTO ETNOGRÁFICO MINEIRO E INDUSTRIAL PRAZA DOS FORNOS 07/11/2019
Hora de saída: 08.30h Hora de chegada: 10.00h En canto chegamos á Pontenova, sobre as 10.00h, o primeiro que fixemos foi poñernos a cuberto porque chovía e tivemos que cambiar os tenis. Xa nos dixeran que tiñamos que levar dous pares, posto que iamos facer una ruta en que os iamos manchar. En canto nos cambiamos tivemos que entrar nunha sala onde nos estaba esperando o noso guía quen nos explicou un pouco o máis destacado da Pontenova e da Praza dos Fornos. Explicounos que a Pontenova está íntimamente ligada á mina. A sociedade mineira fundouse no ano 1900 e aí comezou a explotación das minas de ferro. Dos fornos sacábanse dúas clases de ferro, un grupo pertencía aos hidróxidos e outro aos carbonatos. Os fornos estaban valados pola parte de arriba. Neles había unha plataforma que comunicaba co muro traseiro, entón os obreiros chegaban cos carbonatos e cargaban os fornos por arriba e ían alternando capas. Cada tonelada de carbonato poñían 30kg de carbón mineral e encendíase durante 20-24h aproximadamente, chegando a alcanzar unha temperatura de entre 850 e 900º C. Con iso conseguían eliminar o fósforo e, por outro lado, durante ese proceso de calcinación liberábase vapor de auga que en contacto co aire facía oxidar o carbonato. Este deixábase arrefriar nunha plataforma e unha vez frío, cargábase no tren que partía cara a Ribadeo; dende alí era transportado en barcos. Esta sociedade mineira foi unha das primeiras en entrar no mercado internacional de ferro, mandando o ferro a Alemaña, Inglaterra e Escocia, principalmente. Despois de explicarnos todo isto, demos comezo á ruta que era bastante complicada. Tiña unha duración de dúas horas, aproximadamente, e tiña tramos moi inclinados e con bastante pendente, así como enlamados. Tamén entramos nunha especie de cova bastante grande e explicounos que o mofo que había alí, se o tocabas, cambiaba a súa reacción e ao final desaparecía. Cando rematamos a ruta estabamos todos bastante cansos e todos cheos de lama, tanto polos tenis como polo pantalón. Antes de voltar para Burela deixáronos estar un anaco nun bar para poder comer algo e descansar. A continuación voltamos para Burela, chegamos ás 14.00h. Foi una bonita e entretida experiencia.
O 7 de outubro, coincidindo coa celebración do 41° aniversario do IES Perdouro, Antón Niñe, ex-profesor do instituto, e Xulio Xiz, ex-alumno de Antón Fraguas, viñeron presentarnos unha exposición sobre os nove anos que o escritor homenaxeado traballou en Lugo.
Ese mesmo día tamén había 30 anos que se celebrara en Lugo unha xuntanza entre Fraguas e os seus alumnos. Todos eles asistiron a un xantar e puxéronlle o seu nome a unha rúa. Fraguas fora profesor no instituto masculino (IES Lucus Augusti) e deixara un gran recordo xa que era moi bo profesor. Chamábanlle Santo Antonio ou San Fraguas.
Antón Fraguas foi o fundador do Museo do Pobo Galego, ao cal, tras a súa morte, lle foi entregada a súa biblioteca persoal. Foi tamén membro da Real Academia Galega substituíndo a Castelao na súa cátedra.
Antón Fraguas defendía as ideas galeguistas polo cal tivo moitos problemas nos anos máis duros da ditadura. Estivo opositando para mestre e por culpa destes ideais ata os anos 50 da ditadura non conseguiu a súa praza.
Despois de ter as oposicións non podía dar clase en galego; só daba clase en castelán, máis por medo ás represalias que por outra cousa. Aínda así era un profesor que rompía os esquemas tradicionais pois sempre tentaba facer as clases o máis amenas posibles e organizaba saídas fóra dos horarios lectivos para que os seus alumnos comprenderan mellor certas cousas.
En definitiva, Antón Fraguas Fraguas era bo profesor e mellor persoa e que non se esquenzao que el sempre dicía: "Quixen que os meus alumnos aprendesen a aprender".
O martes 8 de outubro David Val Pena, locutor en Radio Foz, veunos contar ao alumnado de 3º e 4º de ESO a súa impresionante viaxe polo mundo que narrou no libro Un nómada en bicicleta. Pedaleando alrededor del mundo (LAR Libros. Serie Vivencias. Viveiro 2018), unha vaixe duns 19.000 kilómetros por 20 países en 13 meses.
Para comezar, púxolle nome á súa bicicleta. Chamoulle Quiscolina, porque levaba a casa nela, co cal só podía levar o importante e imprescindible. David marcouse esa ruta porque leu un libro de Xurxo Mariño e decidiu facela. Fíxoo sen adestrar, só cunha boa bicicleta e boas rodas e en toda a viaxe só tivo que poñer un parche. El, ademais, non ten coche polo que anda en bici habitualmente. A bicicleta baleira pesaba 20 kg e coas cousas pesaba 147 kg. De Foz a Francia xa adelgazou 6 kg, polo que foi deixando pertenzas polo camiño, porque se deu conta de que non podía transportar tanto peso. Tamén influíu a dificultade do camiño. Por exemplo, tivo que baixar 1200 chanzos coa bicicleta.
Comezou en Foz, sen moitos cartos, porque el nesta aventura quería demostar que se podía vivir con poucos cartos. Para non gastar demasiado, só estivo 4 noites en hoteis dos 395 días que durou o seu periplo. Fixo a viaxe para coñecerse e coñecer mundo. Saíu en San Xoán de 2016. As súas aventuras plasmábaas nun diario, escribía moi pequeno e, ás veces, nin el mesmo é capaz de entendelo.
Comezou a súa expedición saíndo de España polo Sur de Francia e dirixiuse cara ós Balcáns, Turquía… Alí viu que moitos nenos non tiñan escola. Na India comprobou que eran os nenos maiores os encargados de coidar dos seus irmáns pequenos e son eles tamén quen vai buscar a auga que carrexan cada día para a casa. Nunca compraba auga e un día foi a unha gasolineira e, de repente, tiña catro cans ao seu redor ladrando. El, como puido, sen mirar para os cans, foi escapando. Cando saíu desta, sentiuse aínda máis vivo. Dixo que tivera sempre moita sorte e que se sentía protexido e bendecido. Tamén se viu na obriga de comprar un móbil novo porque o que tiña rompeulle.
David transmitiunos que o importante non é alcanzar o éxito senón ser feliz, estar a gusto con un mesmo. Se consegues isto, podes encontrar a felicidade en calquera parte do mundo. De feito a el dálle igual estar en Foz ca noutro lado.
En Malasia, cando acabou a viaxe, decidiu escribir o libro que nos veu presentar.
Pedímoslle a David que escollera cinco palabras para falar desta experiencia social á vez que proba física, e pensou en: HOSPITALIDADE, EMPATÍA, AVENTURA, FELICIDADE, LIBERDADE.
