Saímos do instituto sobre as 8:25h cara á
abadía de Samos (igrexa de San Xillao e Santa Basilisa), na provincia de Lugo,
a unhas dúas horas de Burela. O primeiro que fixemos ao chegar foi ir tomar a
merenda de media mañá e logo fomos ata o mosteiro. Alí recibiunos un monxe e
empezounos a explicar un pouco toda a historia da abadía, pero moi brevemente
xa que só durou corenta minutos.
Contounos que o mosteiro era beneditino e que
os monxes viven dentro e saen moi pouco. O estilo da fachada é fundamentalmente
barroco. Ten columnas pareadas e simétricas e un óculo xusto encima de San
Bieito (figura situada enriba, no medio da fachada). O fundador foi San
Martiño de Dumio.
O irmán Lorenzo, que
así se chamaba a persoa que nos fixo de guía, explicounos por que partes estaba
formado o edificio. Falounos dos dous claustros de estilo neoclásico, un deles
cun perímetro de máis de 200 metros, é dos máis grandes de España. Ese claustro
ten a figura do padre Feixoo no seu centro e o outro, de menor tamaño, ten unha
fonte chamada Fonte das Nereidas, esculpida por un monxe que viviu no mosteiro
e de temática profana porque nesa época estaba de moda ese tipo de motivos nas
esculturas. De feito, a fonte ten catro nereidas co peito descuberto, o cal
resulta estraño nun mosteiro.
Noutra parte do edificio, vimos unha estancia
reformada hai pouco, a botica, que se utilizaba para gardar as menciñas, como
unha farmacia.
No primeiro andar do mosteiro había un montón
de pinturas nas paredes, todas feitas nos anos sesenta menos unhas que son do
cincuenta e dous. Todas representaban pasaxes da vida de San Bieito. Logo,
entramos na sancristía, unha sala na que había unha mesa barroca. A parte de
abaixo era de madeira e a de arriba de mármore e había unha figura de San
Miguel enriba. Detrás hai un relicario con ósos, en horizontal (o fémur de San
Bieito).
Ao saír da sancristía, dirixímonos á igrexa do
mosteiro. Ten un retablo no que aparece San Xillao, centrado, e á esquerda a
súa muller. En fronte, no fondo da igrexa, na parte de arriba, está o órgano,
un dos máis importantes de Galicia.
Contounos tamén cousas sobre San Bieito, que
vivía cun corvo que lle traía comida e que morreu no ano 547.
As profesoras que nos acompañaron nesta viaxe
dixéronnos que o lema dos beneditinos era: “ora et labora”, e tamén que tiñan horarios
fixos para orar como ás seis da mañá e ás doce do mediodía.
Cando acabamos no mosteiro fomos á capela do
Ciprés. Alí puidemos ver un ciprés xusto ao lado dunha capela, que era o lugar
onde estaban os monxes antes de se crear o mosteiro. Tanto o ciprés como a capela
teñen ao redor de 1000 anos. A capela é de influencia mozárabe; así se chamaban
os cristiáns que vivían en territorio musulmán. En canto ao ciprés, contáronnos
que é unha das árbores máis notables de España.
Despois fomos comer, ata as 14:45 horas, a un
restaurante que había alí cerca. Cando nos reunimos todos, fomos camiño do
Cebreiro. Debeunos levar sobre unha hora.
O primeiro que fixemos no Cebreiro foi ir ao
albergue no que nos contaron a historia de por que no Camiño de Santiago hai
frechas amarelas. É porque un cura chamado Elías Valiña foi marcando todo o
camiño francés. Tamén nos contaron por que os peregrinos levaban cabazas e
cunchas no seu pau e é porque nas cabazas levaban a auga e as cunchas usábanse
como recipientes para coller auga das fontes.
Os albergues inicialmente eran
hospitais para peregrinos. O párroco da igrexa de Santa María a Real do
Cebreiro explicounos que hospital significaba lugar onde se practica a
hospitalidade, porque alí cerca hai un sitio que recibe ese nome.
A igrexa é
prerrománica. Pódese comprobar polas súas figuras inexpresivas e tamén pola
época, xa que foi fundada no século IX. Dentro hai un grial que se di que del
bebeu Xesús na Última Cea, unha pía bautismal bastante grande xusto á esquerda
segundo entras e, á dereita, uns andeis con biblias en diferentes idiomas,
incluso en braille e en cherokee. A pía é así de grande porque se bautizaba por inmersión. Unha cousa que me chamou moita a atención é que
o cáliz que aparece na bandeira de Galicia é o cáliz do Cebreiro.
Vimos que no Cebreiro a edificación
tradicional era a palloza, unha vivenda que compartían persoas e animais. Son
redondas e a súa cobertura é vexetal (palla) para que esvare a neve e para
resgardarse do frío.
Cando rematamos a visita ao Cebreiro,
percorremos un tramo do Camiño de Santiago, aproximadamente dun quilómetro.
Chegamos á fronteira coa provincia de León e, polo tanto, coa comunidade
autónoma de Castela-León. Ía moi bo día e a paisaxe era preciosa. Non atopamos
moitos peregrinos porque cando vai tanta calor non é o mellor momento para
andar longas distancias.
Despois, para terminar, fomos ata as Termas,
que quedaba a unha hora máis ou menos de distancia. Estivemos alí unhos corenta
minutos e ás 19:00h fómonos de volta ao instituto.
Podedes acceder ao álbum de imaxes AQUÍ.
Alba Fernández Quelle - 3º ESO A
.jpeg)
