Alicia Lago: A emigración galega a Arxentina

O mércores 16 de xaneiro ao noso instituto veu Alicia Lago, unha profesora arxentina, para contarnos a súa historia coa emigración, as vivencias que ela experimentou nas súas propias carnes. O que máis recalcou foi que a xente que marchaba para Arxentina conseguía o seu traballo grazas á xente da súa aldea que marchara antes, aos veciños propios de alí.

Non había teléfono e ao mellor se ti mandabas cartas en busca de traballo tardaba tres meses en chegar a resposta para que alguén te reclamara e che buscara traballo ou para que a familia recibira novas de alguén que marchara. O modo de emigrar era moi diferente do que é agora, antes íaste e non sabías se ías volver.

A xente saía da aldea con 14 e 15 anos só sabendo falar galego e en Arxentina fálabase castelán. Moitas das persoas que emigraban eran analfabetos, non sabían nin ler un cartel para saber a onde tiñan que ir. A maioría da xente que viaxa eran nenos e só fuxían da miseria.

Hai 40 anos atrás, as viaxes eran moito máis caras que agora e ao mellor teus pais tiñan que vender as súas terras e pagar co seu soldo de anos un billete para Galicia. A maioría da xente que emigrou a Arxentina quedou alí, e falamos de millóns.

“Aínda que eu nacín alí, eu sabía que o meu sitio estaba aquí” -contounos Alicia emocionada. En Arxentina hai moitos problemas económicos, como, por exemplo, que os prezos non paran de subir. “Non se poden facer plans, porque nunca podes estar segura de cantos cartos recibirás como xubilación a causa da inflación”.

Alí non podes camiñar pola rúa co móbil, pódencho roubar, e incluso as zapatillas!! “O que vexo é que aquí hai un mellor reparto na sociedade, podedes camiñar con tranquilidade, hai pouca delicuencia”.

No ano 2008 tiveron a súa primeira profesora de galego alí en Arxentina; ninguén dos alumnos sabía falar o idioma. “A lingua é unha cousa que levamos dentro, queiramos ou non, e para falar unha lingua hai que perder a vergoña”, dicía chea de orgullo. “E tamén hai que ter ben amoblada a cabeza xa que é cousa de lóxica” -dicía ríndose.

Despois non tiveron máis profesores de galego. Os alumnos que quedaron crearon un grupo chamado “O Terzo da Fala.” Dende aquela época o Terzo segue alí funcionando e xuntándose para falar galego todos os mércores catro horas.

E volvendo ao tema da emigración afirmaba: “A historia da xente que subía a un barco e non sabía se ía volver ou non, esa historia non a conta un libro”, e tamén nos dicía que esa xente enviou moito diñeiro para que construíran escolas en Galicia. Aínda que o que importa é a calidade da xente que ensina nas escolas, non o edificio onde se ensina, como dixo Castelao.

Daquela había que educar a xente, pero educala cos coñecementos que lle facían falta (sumar, restar, multiplicar e dividir, ler e escribir) e de cada cen ao mellor unha persoa ía con algunha formación.

E, ao final, contounos que nun colexio de Bos Aires con boa reputación no que se ensina galego hai matriculados moitos coreanos, xa que está situado nun barrio onde viven moitas persoas desta procedencia. Nese centro, cando acaban o que aquí é o Bacharelato, fan unha viaxe de estudos a Galicia. Comentounos que era moi gracioso de ver, porque ao mellor nun grupo de trinta persoas dezaseis eran coreanos e escoitar coreanos falando galego era moi simpático. E con esa anécdota rematou a bonita charla que tivemos a honra de recibir.

Accede a reportaxe fotográfica aquí. 

Iria López Casas– 2º ESO A