O 17 de decembro de 2020 os alumnos/as de 1º de Bacharelato tivemos unha charla sobre a doazón de órganos e tecidos de ADOS (Axencia de Doazón de Órganos e Sangue). Estivemos acompañados por Marta Álvarez, unha traballadora do centro de transplantes de Galicia e por Delia Lorenzo, unha paciente transplantada.
Para comezar esta charla, Marta explicounos que o transplante de órganos é un tratamento complexo no que se necesita un doante san, sen enfermidades transmisibles, e no que, ademais, un só doador mobiliza cen persoas aproximadamente: as que teñen que coidar dos órganos do doante, da persoa que vai ser transplantada e tamén do transporte tanto aéreo como terrestre. Pero tamén ten a súa parte positiva: é un tratamento moi eficaz e permite que algunhas persoas teñan unha segunda oprtunidade de vivir.
Pódese ser doante tanto en vida como despois da morte. Cando se produce unha morte asistólica, producida por un paro cardíaco, ou unha morte encefálica, producida polo funcionamento nulo do cerebro, manteñen o corazón latente para que o sangue chegue aos órganos e se poidan doar.
Para doar en vida tes que ser maior de idade, pasar uns exames, tanto médicos como psicolóxicos, e declarar diante dun xuíz que vas doar un órgano, que es consciente diso e que o fas de maneira altruista. Habitualmente a doazón en vida prodúcese entre familiares.
O primeiro que se fai cando algún doante falece é chamar a Organización Nacional de Transplantes e estes buscan o receptor máis semellante mediante criterios clínicos e territoriais, a menos que haxa unha urxencia 0, é dicir, unha urxencia extrema na que o primeiro órgano que se encontre en España compatible vai para ese paciente.
A continuación Delia contounos a parte máis privada dos transplantes. A ela con tan só dous anos detectáronlle unha enfermidade nos riles pola cal tivo unha infancia un pouco complicada. A medida que pasaban os anos ía emporando pouco a pouco ata que con vinte e tres anos entrou na unidade de diálise, na que só vía camas, cables, máquinas… A máquina de hemodiálise, á que ela tiña que estar conectada catro horas diarias para que lle limpara o sangue, funcionaba moi ben pero o único problema que tiña era que só podía beber un litro de auga ao día. Uns anos máis tarde a súa nai ofreceuse voluntaria para doarlle un ril e así foi. Tras a operación puido seguir coa súa vida con total normalidade e ter dúas fillas. Desafortunadamente, ao cabo de cinco anos perdeu o ril que lle doara súa nai e tivo que volver a diálise, pero dunha forma diferente, á diálise peritoneal, a cal lle permitía dispoñer de máis tempo libre e só tiña que estar conectada á máquina pola noite. Pasados dous anos foi transplanda de ril por segunda vez e ata hoxe en día. Esa foi a razón pola cal puido ver crecer as súas fillas e ter unha segunda oportunidade.
Claudia Liñán Rabost – 1º BAC A
Para comezar esta charla, Marta explicounos que o transplante de órganos é un tratamento complexo no que se necesita un doante san, sen enfermidades transmisibles, e no que, ademais, un só doador mobiliza cen persoas aproximadamente: as que teñen que coidar dos órganos do doante, da persoa que vai ser transplantada e tamén do transporte tanto aéreo como terrestre. Pero tamén ten a súa parte positiva: é un tratamento moi eficaz e permite que algunhas persoas teñan unha segunda oprtunidade de vivir.
Pódese ser doante tanto en vida como despois da morte. Cando se produce unha morte asistólica, producida por un paro cardíaco, ou unha morte encefálica, producida polo funcionamento nulo do cerebro, manteñen o corazón latente para que o sangue chegue aos órganos e se poidan doar.
Para doar en vida tes que ser maior de idade, pasar uns exames, tanto médicos como psicolóxicos, e declarar diante dun xuíz que vas doar un órgano, que es consciente diso e que o fas de maneira altruista. Habitualmente a doazón en vida prodúcese entre familiares.
O primeiro que se fai cando algún doante falece é chamar a Organización Nacional de Transplantes e estes buscan o receptor máis semellante mediante criterios clínicos e territoriais, a menos que haxa unha urxencia 0, é dicir, unha urxencia extrema na que o primeiro órgano que se encontre en España compatible vai para ese paciente.
A continuación Delia contounos a parte máis privada dos transplantes. A ela con tan só dous anos detectáronlle unha enfermidade nos riles pola cal tivo unha infancia un pouco complicada. A medida que pasaban os anos ía emporando pouco a pouco ata que con vinte e tres anos entrou na unidade de diálise, na que só vía camas, cables, máquinas… A máquina de hemodiálise, á que ela tiña que estar conectada catro horas diarias para que lle limpara o sangue, funcionaba moi ben pero o único problema que tiña era que só podía beber un litro de auga ao día. Uns anos máis tarde a súa nai ofreceuse voluntaria para doarlle un ril e así foi. Tras a operación puido seguir coa súa vida con total normalidade e ter dúas fillas. Desafortunadamente, ao cabo de cinco anos perdeu o ril que lle doara súa nai e tivo que volver a diálise, pero dunha forma diferente, á diálise peritoneal, a cal lle permitía dispoñer de máis tempo libre e só tiña que estar conectada á máquina pola noite. Pasados dous anos foi transplanda de ril por segunda vez e ata hoxe en día. Esa foi a razón pola cal puido ver crecer as súas fillas e ter unha segunda oportunidade.
Claudia Liñán Rabost – 1º BAC A
Sem comentários:
Enviar um comentário